17
Teu karasa, motor anu nganteurkeun kuring, geus nepi hareupeun pisan bumi Ambu. Kang Rustam kéképéhan basa kuring rék méré duit téh. Tapi kuring teu loba carita, duit diselapkeun kana saku calana tukangna. Manéh-na teu bisa kukumaha. Masing ihlas gé, kuring apal kumaha kahirupan tukang parkir. Kang Rustam embungeun, waktu kuring nitah asup heula ka imah. Manéhna ukur nitip salam jang anu aya di imah. Kuring teu bisa maksa. Barina gé aya alusna kétang, bisi Ambu langsung curiga, kuring bet dianteur ku lalaki lian, lain ku Si Papah.
Kuring masih ngajeten hareupeun pager bumi
Ambu. Serrrrr getih karasa ngarambat haneut, minuhan sakujur awak. Geus lila ogé, kuring teu nyimpang ka
imah nu jadi kolot. Pada-hal, teu jauh jauh teuing. Sajam cukup.
Tapi nya kitu téa, kuayana tehnologi, jadi ngagampang-keun silaturahim. Cukup ku
teteleponan. Ya Allah....
Panon ngurilingan buruan anu iyuh ku
tatangkalan. Aya tangkal alpuket jeung tangkal buah, anu jarakna sakitar 3
meteran. Sakuriling dipelakang apoték hirup. Ngahaja, taneuh paka-rangan teu maké paving
block kabéh, ukur jaja-laneun
ka imah we, anu
dipasangan téh... Saur
Abah, méh asri. Bener ogé, sih... Imah
kolot kuring jadi kaciri béda jeung tatangga anu lain. Pakarangan beresih bari
asri, loba kekembangan ogé, mani lalucu.
Katempo luhureun tangkal baluntas, aya
nyiru gedé dua, eusi ranginang anu keur dipoé.
Lalaunan, panto pager
dibuka, tuluy motor
dituyun asup, ngahaja teu dihirupan mesinna. Imah karasa sepi. Motor diparkir
di nu iyuh. Kuring teu langsung asup ka imah. Tapi ngadon ngurilingan
pakarangan. Asa ku sono, Ya Allah. Tangkal buah manggah dideukeutan. Emh, éstu-ning masih kénéh gagah.
Padahal kuring keur leutik remen gugulayunan di dahan anu ngarang-kadak ka lebah kalér ieu.
Gugulayunan maké ban urut, anu ditalian ku tambang. Sok parebut jeung anak uwa,
mun kabeneran nganjang.
Lalaunan dampal leungeun ngusapan
dahan tangkal manggah.
Sireum anu pauntuy-
untuy, bangun
nungtun dampal mapayan ka luhur. Cipanon ngeyembeng. Geus wareg soso-noan jeung tangkal manggah, kuring ngadeu-keutan nyiru badag.
Ranginang atah anu keur dipoé,
mani saalukuran. Sanyiru rasa tarasi, sanyiru rasa orijinal. Mémang karesep
Ambu ngadamelan ranginang téh. Kapaké kusasaha. Takaran tarasi jeung uyahna, sok pas. Kuring ngagelenyu
sorangan. Gep kana ranginang atah rasa tarasi. Terus disemplékkeun. Am
diganyem. Jadi inget kabiasaan ngagayem ranginang atah téh.
"Deuiiiis, ti iraha kadieu?" sora
Ambu anu has,
ngabuyarkeun lamunan.
Kuring ngalieuk ka lebah datangna sora
Ambu. Katingal Ambu ngajanteng luhureun téras, anu ditéhelan warna pulas beureum
ati. Awakna asa beuki leutik. Diciciput hideung, maskét pisan. Kuring teu
sirikna ngagableng muru Ambu. Panangan Ambu digerewek, sono pisan. Tuluy
nangkeup awakna, ngagaléntoran pipina, pinuh kukanyaah.
"Mana Abah... Biasana wayah kieu sok
ngadaweung di korsi hoé ieu..." ceuk kuring bari lunga lengo ka jero imah.
"Abah mah nundutan wè, geus kolot
mah, tuh bari nyepengan koran. Koran ka mana... Si Abah ka mana."
Kuring nuturkeun curuk Ambu. Bener wé
keur ngulahék. Nundutan bangun nikmat pisan.
"Mana si Papah... Naha sosoranganan ka dieuna,
Deuis?"
Kuring teu wasa ngajawab. Sup kuring asup ka kamer hareup.
Paragi kuring saré mun kabeneran ngéndong. Tas digantungkeun dina tukangeun panto. Sepré
pulas beureum gambar kembang anggrék,
nutupan kasur ukuran nomer 2. Rapih pisan. Kuring diuk na korsi tiolét. Ambu
lebet. Gék calik gigireun.
"Mending gé eusian heula, bisi
maag kambuh, Deuis."
Kuring neuteup Ambu.
Soca Ambu neuteup seukeut ka kuring,
bangun aya nu keur
ditalungtik. Kuring apal kabiasaan Ambu. Ambu pasti geus ngangseu aya anu
disumputkeun ku kuring. Kuring ngeluk tungkul, teu wani melong.
"Jig, aya céos kacang jeung
pindang keureut dibungbuan gera... Kurupukna
na kaléng khong Guan buleud." Ambu teu maksa kuring balaka.
Éta anu nepi ayeuna kuring salut ka
kolot. Boh Ambu boh Abah, sok ngabiasakeun sangkan kuring nyarita sasadarna
urang, euweuh paksaan.
Kuring unggeuk. Bener asa lapar, balik
dogol jeung si Sofia forevprét téh. Kuring ceng-kat dituturkeun ku Ambu. Ambu mukakeun
tu-dung saji. Kuring nyokot
piring jeung séndok. Gék diuk. Ambu mangwadahankeun sangu, padahal tadina rék
nyokot sorangan. Ambu mah rarasaan wé kuring téh masih budak SD, nu masih kudu
dihulaan kénéh.
Sangu dina boboko masih kénéh aya haseupan
saeutik. Seeng seungit pisan, paheula-heula
jeung angseu balado pindang keureut,
ngadeukeutan irung. Teu dilila-lila, siuk, siuk céos kacang disiukkan. Tuluy
balado pindang keureut jeung kurupuk bawang. Ambu ningalikeun kala-kuan kuring anu cacamuilan.
Duh, sono pisan kana masakan Ambu, bau dapur Ambu. Teu karasa, sangu ngan
sakotéap, langsung béak. Gelas nu nangkub, ditangkarakkeun. Curulung, dieusian
cai téh panas. Selengseng seungit téh anu digodogkeun na hawu, matak hayang geura-geura
ngaregot.
"Sina tiis heula, Deuis, tong sok
diuyup panas panas... Kabiasaan."
Ambu ngémutan.
Kuring nyokot hihid anu aya dina pago.
Geber... Geber,
cai nu panas digeberan,
sangkan buru-buru bisa diinum.
"Sada aya
Deuis, Mbu..."
Suanten Abah nyaketantan ruang makan.
"Baaaah..." kuring neundeun
hihid. Terus muru Abah.
Celengok, panangan Abah dicelengok. Tuluy
nangkeup nyaah.
"Ti jam sabaraha, Deuis ka dieu?"
"Aya satengah jam, kitu...
Bah."
"Kumaha calageur nu di
kota?"
Kuring teu langsung ngajawab.
***