Penerbit SituSeni

Selasa, 08 Juni 2021

KABELEJOG ASIH - Bagéan 14

Yasana Queen Erni

14

Satpam nu hokcay, ukur nuturkeun gerak-gerik kuring. Teu loba carita, kuring ngaja-lankeun motor lalaunan, ka luar aréa pabrik, bari bingung rék nuturkeun ka lebah mana. Apal pikieueun, baheula kungsi aya anu sok datang ka sakolaan, nawarkeun alat détéksi di mana ayana barang urang, mangrupa chip. Cara gawéna, si chip éta téh ukur ditémpél di tempat nu nyum-put, jarak 5 nepi 10 kilo mah, bisa kadétéksi. Kaduhung teu meuli. Tapi da kaduhung ayeuna mah, lain solusi.

Luak lieuk bingung, da geus puguh basa mobil si Papah ka luar, teu kaciri, da kahalangan bénténg. Rét, ka si tétéh tukang dagang loték, anu di peuntaseun jalan téa... Keur nundutan, geus moal eucreug, mun ditanya. Rét ka kios roko beulah kéncaeun pabrik, keur diriung ku nonoman, bari cacalakatakan, bangun meunang kabungah nu gedé. Nikmat pisan.

"Kang, punten, manawi aya nu ninggal, mobil bodas anu nembé ka luar pabrik?" kuring wawanianan megat obrolan nu aya di kios.

Anu keur saleuseurian langsung jep, siga gaang katincak. Kabéh sakumna nu aya nempo ka kuring.

"Kumaha, Téh?" nu boga kios malik nanya.

"Muhun, manawi aya nu ninggal, mobil bodas anu nembé ka luar ti pabrik, jig na ka palih mana?"

Sababaraha detik euweuh nu ngajawab, ting haruleng, bangun keur ngaréka, nginget-nginget kajadian nu tadi geus kaliwat.

"Kadieu..." dua urang lalaki, mani bareng ngajawab, bari tutunjuk. Hanjakal, leungeunna teu kompak. Nu hiji ka lebah kénca, nu hiji ka lebah katuhu.

"Nu balég atuh, Sim, kumaha ngabéjaan téh, teu kompak pisan." tukang kios nahan seuri.

"Oh, hatur nuhun... Wios...." kuring teu loba omong.

Moal pibalégeun kieu carana mah. Kuring mutuskeun nelepon Si Sofia. Susuganan diangkat. Ah, dasar Forevpret, sababaraha kali dikonték, teu diangkat. Tungtungna motor digas arah balik. Percuma da ditéangan gé, teu puguh. Sajajalan mikiran Si Papah nu geus tèga nga-nyenyeri. Piraku kudu diduakeun sing cilaka mah.

"Gusti... hapunten abdi... Na mani kieu-kieu teuing lalakon hirup. Asa ku tebih sareng nu ngarana sakinah mawadah warohmah téh," kuring norowéco sorangan.

Lebah tukang és kalapa ngora, kuring niat rék istirahat, teu kuat ogé tikoro, halodo karasana. Saenggeus dieureunkeun mah, konci motor dicabut. Gék diuk na korsi palastik warna héjo ngora, anu geus disadiakeun. Tukang kalapa sigep. Ketrak-ketrak, kalapa dibeulahan. Can gé mesen. Song kalapa diasongkeun.

"Ah Mang, kolot Ning, ieu mah." kuring protés.

"Oh, kirang ngora, nya, Téh... Mémang, anu ngora mah, langkung ngagoda, langkung seger," tèmbalna haré-haré.

Serrrrr getih asa lumpat gancang pisan naék kana sirah. Maksudna naon, tukang kalapa maké ngomong-ngomong nu ngora. Kasebelan. Asa hayang ninggangkeun kalapa éta tungtung-na mah.

"Badé nganggé cigula beureum, moal, Téh?" tanyana.

Kuring horéam ngajawab. Ukur gideug. Teuing kuring keur sénsi sugan, tukang kalapa ngomong naon, dihartikeun kuurang naon.

Song kalapa anu lumého diasongkeun. Teu poho séndok jeung sedotannana. Regot, regot, kuring ngaregotan, nikmat pisan. Tikoro anu garing, jiga paceklik disiram hujan.

Keur ngeunah-ngeunah ngaregotan cai kalapa ngora, ujug ujug aya mobil hareupeun. Reuwas ogè aya mobil Pa Irfan, diparkir gigireun motor kuring pisan. Kuring rikat melong nembus jero kaca mobil. Teu kaciri, da maké kaca pilem. Bangunna kaca pilemna anu ukuran 60 persénan.

Sora panto mobil anu muka, ngagiring panon nuturkeun, nempo saha anu turun. Singhoréng Pa Irfan.

"Mana Néng Sari, Pa?" kuring cengkat.

Solongkrong leungeunna disolongkrong-keun. Pa Irfan imut. Duh, éta imutna, teu éléh seger jeung kalapa ngora anu keur diregot.

"Ih, puguhan sugan téh nuju sareng Ibu." Gèk manéhna diuk gigireun. Kuring ngeleter. Asa canggung. Diuk ngésér saeutik. Api-api méré tempat.

"Henteu, Pa... Acan kantos kontékan deui," témbal kuring bari ngayun-ngayun suku.

Pa Irfan mesen kalapa ngora ogé.

"Duh, kumaha rék ngomongna, nya. Asa ku karagok. Hayang amitan." haté galécok.

"Sanés, Bu... Abdi nembé ningal mobil bodas, sapertos anu tuang Raka. Ari sugan téh sareng ibu... Mung ditididan, tapi teu ngawaler. Ari pas ayeuna, ningal Ibu nuju nyalira di dieu."

"Di mana, Pa?" jantung mimiti ratug.

"Èta, di apoték Kasih, tapi duka ayeuna mah, sigana tos teu aya."

Bener ogé, mun ngudag logika, ka apoték paling rék meuli ubar. Moal ngadon lila, ari keur teu ngantri mah. Komo deui ayeuna mah poé dines. Kuring nenang-nenangkeun manéh. Bari jeung nyobaan mikir panjang.

"Duh, ku hanjakal, tadi basa keur di pabrik bulu mata, teu ménta alamat imah Si Sofia Foréver..." kuring ngocoblak sorangan na jero haté.

"Tambih deui, atuh, Bu... Kalapana." sora tukang kalapa ngagètkeun lamunan.

Kuring anu keur nyedotan gelas kosong, langsung sadar. Tukang kalapa nyéréngéh konéng. Si  kasebelan, geus néang gara-gara deui wé. Rét kuring ka Pa Irfan, ukur leungeunna nu nga-manggakeun bisi rék pesen deui. Teu ngomong, da keur anteng jeung sedotan ogé.

Kuring gideug sopan.

Nempo kuring kawas anu bingung, Pa Irfan surti. Geus bérés-bérés nginum kalapa mah, manéhna ngajak ngobrol lalaunan.

"Tong janten émutan, Bu... Sareng rérén-cangan kantorna, éta téh."

"Sanès, Pa...justru sareng anu dicuriga ku abdi téa... saleresna. Abdi nuju ngudag aranjeuna, Pa... Mung kabujeng mabur," kuring teu sadar, bet langsung curhat. Kagok.

"Ngudag ti mana, kitu?"

"Ti tempat damelna, Pa.. nyaéta..."

Tukang cikalapa bangun képo. Awakna nukangan, tapi cepilna siga anu direbing-rebing. Kuring méré kodeu ka Pa Irfan. Curuk ngahaja diantelkeun na biwir, supaya ngobrolna tong tarik teuing. Tukang cikalapa bangun terus rasa keur diomongkeun. Lieuk, manèhna ngalieuk ka lebah kuring jeung Pa Irfan. Kuring asa katohyan.

 

***

ARAH KARYA SASTRA - Bagian 1

Oleh Doddi Ahmad Fauji

Kenapa manusia mesti menulis, dan kenapa karya sastra mesti ditulis? Buat apa? Untuk apa?

Saya patut bersyukur, kini makin meruyak orang yang bergiat dalam menulis, termasuk menulis karya sastra, apakah itu puisi, prosa (drama jarang ditulis), pun artikel bebas alias esay. Dulu mah waktu kuliah tahun 1990 hingga 1997 (saya kuliah tepat waktu, 7 tahun), kawan yang suka menulis tidak sampai 25% dari jumlah yang ada. Sekarang di kampus, mahasiswa yang suka menulis bisa jadi lebih dari 50%. Juga masyarakat, termasuk tetangga, yang mulai menulis tampak makin meggeliat. Kemajuankah?

Saya bisa digolongkan ke dalam punggawa kelas puritan nan paedagogis, disebabkan saya kuliah di Jurusan Pendidikan Bahasa dan Sastra Indonesia, FPBS, IKIP Loh., dan belum menjadi UPI Bandung, maka ujung dari aktivitas menulis termasuk karya kreatif sastra, bagi saya adalah sebagai sarana pendidikan. Diksi ‘sastra’ itu kan dari bahasa Sansakerta, yang artinya media pembelajaran. Sebetulnya jika ‘ngurek’ atau ‘neger’ belut pun jadi sarana pendidikan, maka ‘ngurek’ dan ‘neger’ harus disebut sebagai sastra pertunjukan, atau pertunjukan sastra.

Dengan kata lain, sastra itu adalah piranti yang berinisial l'art pour homme (kesenian untuk kemanusiaan), dan bukan semata seni untuk masturbasi seperti sekarang kian menggejala.

Adapun makna dan tujuan pendidikan, selalu dikembalikan ke Trilogi pendidikan yang dicetuskan oleh Mas Ki Hadjar Dewantara, yang bunyinya (sudah pada tahu kan?)

Pada era Mendikbud dijabat oleh kiyai Ing Wardiman Djojonegoro, suka ada plesetan dari ‘trilogi’ menjadi ‘caturlogi’ pendidikan, yang bunyinya begini:

1. Tut wuri handayani (Jika kau berada di belakang, maka beriloh dorongan kepada yang di depan).
2. Ing madya mangun karsa (jika kau berada di tengah, maka bangunlah gagasan).
3. Ing ngarsa sung tulada (jika kau memiliki karsa, maka jadilah contoh yang baik).
4. Ing Wardiman Djojonegoro (Kalau sekolah atau jadi sastrawan, harus lulus atuh euy, kedah jujur, supaya negara kebawa jaya: Berat Jendral!).

Saya ujug-ujug teringat sastra ketika di suatu petang kian meremang, dalam rintik hujan masih mengguyur, dan harus melanjutkan perjalanan dengan samar arah tempuh. Di hadapan, tampak hutan lebat, kanan bukit, kiri jurang, di seberang jurang tampak bukit berselimut kabut, matahari sudah lingsir, senja kian temaran perlahan, dan nyali saya tiba-tiba ciut, karena akan memasuki jalan yang dipayungi rumpun bambu di kanan kiri, pohon-pohon besar, seorang diri, berkendara roda dua. Di depan tampak benar-benar poek, dan sinyal googlemap terlihat lup-lep. Saya ingat meong congkok yang galak, ular piton yang bisa membelit, maung kajajaden yang suka ujug-ujug hadir di hadapan, atau ririwa dan bagong teler, dan lain-lain. Dalam hati saya berbisik: Lanjutkan jangan, lanjutkan atau balik lagi?

Rasa kasih dan cinta telah mengusir semua ketakutan dan kecemasan. Ia menjelma sepenggal puisi, lalu puisi jadi jadi mantra untuk mengusir bala, jadi doa yang meneguhkan hati:

"Sima aing sima maung. Aing leuwih nyiliwuri batan jurig batan dedemit. Prung mamprung. Poek jadi caang, owa jeung surili jadi balad, oray nyingray bueuk unggeuk. Sakabeh sato nu galak atawa harak, taya kawani ka kami, da wungkul Pangeran nu Kersaning Kawasa. Puah!"

(Auraku arura harimau. Aku lebih halus dari mahluk halus dari memedi. Laju melajulah. Gelap jadi terang, trimatra jadi kawan, ular kabur burung hantu mengangguk setuju. Seluruh hewan yang galak dan buas, tiada keberanian di hadapanku, dan  sebab hanya Tuhan yang Maha Kuasa).

Lalu kulalui jalan itu, dan benar saja, tak ada apa-apa. Membayangkan sesuatu yang menakutkan, seringkali lebih mengerikan dari kenyataan. Rasa takut lebih menakutkan dari apapun yang benar-benar bisa membuat kita takut. Dan, aku pun sampai di tujuan.

Di tujuan itulah kudapati kabar, gempa kecil kembali mengguncang Kab. Sukabumi dan Kab. Cianjur. Sejak 2016, menurut salah satu situs yang memiliki otoritas perkara gempa, telah 11 kali Kabupaten Sukabumi ditimpa gempa. Hal ini mengingatkanku pada Gunung Krakatau di lepas laut, yang beberapa kali kentut sebelum akhirnya bener-benar berak, dengan bau belerang yang bisa membunuh, dan tsunami yang menelan sekian korban. Dalam sebuah film tentang Krakatau, yang melibatkan pemain dari Belanda, batuk-batuk itu sebenarnya peringatan, tapi manusia tidak peka, tidak segera mengungsi, dan ketika ledakan benar-benar terjadi, maka musnahlah sekian nyawa dicerna buana, dimamah segala yang bertuah.

Lini yang berkali-kali menari di Sukabumi itu, mestinya jadi peringatan bagi saya, dan mestinya para sastrawan segera menulis prosa atau puisi, esai atau apapun, yang bermuara pada pendidikan tentang kewaspadaan dan penyelamatan diri, ya semacam peringatan dini serta migitasi bencana.

Sastra tidak cukup hanya sarana untuk masturbasi, macam keributan dan meributkan kebesaran NAMA serta pemuatan di media massa. Sastra, mau tak mau, mengingatkan kepada guru saya, kiyai begawan Wahyu Sulaiman Rendra, yang berujar:

Apakah artinya kesenian,
bila terpisah dari derita lingkungan.
Apakah artinya berpikir,
bila terpisah dari masalah kehidupan.


Orang memang bebas menulis apapun, mau tentang ngaloco atau masturbasi, mau tentang renda-renda pakaian atau gincu-gincu kehidupan, mau tentang kegalauan atau kepicakan mata batin, mau curhat atau mengungkapkan dendam kesumat, mau apapun adalah bebas. Namun, tulisan akan lebih bermakna dan jadi SASTRA bila bermuara pada l'arte pour home (kesenian untuk kemanusiaan), yang bermanfaat untuk penyadaran, kewarasan, dan pemberdayaan kehidupan kini juga generasi yang akan datang.

Sastra yang hanya sarana onani, bahkan terasa memunggungi pernyataan filsuf Renne Descartes yang bersabda: Cogito er go sum (aku berpikir, maka aku ada).

Para penulis memunggungi pernyataan Descartes itu, dan memelesetkannya menjadi: Aku berbelanja maka aku ada, atau aku narsis maka aku eksis.

Ya, saya mesti menulis puisi atau esai, agar menjadi puisi atau mantra, doa atau singlar, agar saya tidak takut, dan selalu waspada, sekalipun saya berkelana sore itu, sebenarnya masih di kawasan Bandung, jadi kenapa mesti takut oleh hutan di Bandung, bukankah sudah tidak ada Maung Bandung? Maung sih ada, di depan kantor koramil berupa patung, atau dalam yel yel viking.


Bandung adalah tatar yang dilingkung oleh gunung, dan diramalkan akan ‘heurin ku tangtung’ (padat oleh kerumunan berdiri). Tapi, memang sih, sore itu aku berkelana bukan di Kota Bandung, tapi di Kabupaten Bandung Barat yang masih memiliki hutan, serta dihiasi oleh gunung-gunung kecil yang kadang terasa lucu sudah sejak dari nama-namanya: Gunung Bohong, Gunung Batur, Gunung Kembar, Gunung-gunungan, dll.

Bandung 150 ribu tahun silam, adalah berupa undakan tanah besar yang diberi nama Gunung Jayagiri. Ia meledak begitu dahsyat, menyebabkan es mencair di kutub selatan, dan efekdomino-nya membuat volume laut bertambah, sehingga dataran rendah seperti di kawasan Sunda dan Sahul, jadi terendam dan sekarang menjadi laut Jawa di barat, yang memisahkan Pulau Sumatra, Melayu, Kalimantan Jawa, serta perairan Arafuru di timur, yang memisahkan Pulau Papua dan Benua Australia.

Ini yang juga perlu kita renungkan, ternyata Sulawesi, Maluku, serta beberapa Pulau di Sunda Kecil (Bali, NTB, NTT) sedari dulu sudah berpisah, atau dipisahkan oleh laut. Perpindahan air laut dari dan ke Samudra Pasifik – Samudra Hindia, itu terjadi melalui laut yang memisahkan Sulawesi dari paparan Sunda dan Paparan Sahul. Jadi, laut Sulawesi, Maluku, Sunda Kecil dari dulu sudah ada, dan semakin dalam setelah volume air laut meningkat. Ke dalaman laut Jawa diperkirakan antara 40 – 80 meter. Sedangkan ke dalaman laut di sekitar Sulawesi dan Sunda kecil, bisa mencapai 850 meter. Kapal Selam Naggala 402 tenggelam di laut yang dalam itu, karena sangat mungkin mesinnya tak mampu melawan arus perpindahan air laut dari dan ke Hindia – Pasifik.

Dulu, sungai dari dataran tinggi yang sekarang disebut Pulau Jawa, mengalir ke laut yang mengepung Pulau Sulawesi. Sungai itu mengalir ke arah utara, lalu berbelok ke Timur. Di dataran arah utara, sungai itu bercabang-cabang, banyak jumlahnya, serupa kali, yang kini kawasan di utara itu disebut mantan kali atau Kalimantan.

Itulah Bandung, kawasan sisa Gunung Jayagiri. Eh ternyata, ledakan gunung itu melahirkan anak yang terus membesar, dan seiring dengan laju waktu, anak itu kian membesar, sehingga kembali menjadi undakan yang diberi nama Gunung Sunda atau Gunung Purba. Sekira 51 ribu tahun silam, gunung Sunda/Purba itu meledak lagi, dan makin membuat dataran Jawa yang telah terendam air, dan telah menjadi pulau, ukurannya bertambah lebar.

Dulu, laut Selatan untuk daerah Bandung itu misalnya, ada di kawasan yang sekarang disebut dengan perbukitan Pangalengan, Ciwidey, Gununghalu, dll., namun karena pantai laut selatan itu ter-uruk oleh tanah ledakan gunung Sunda/Purba, menyebabkan pantey terkubur dan menjauh dari ordinat kawasan Bandung, atau seperti yang sekarang kita lihat sebagey pantey selatan Bandung itu berada di kawasan Jayanti, Cidaun, Sindangbarang, Agrabinta.

Ini yang patut kita renungkan, Ledakan Gunung Jayagiri pada 150-an ribu tahun silam, menyebabkan lempengan bumi jadi retak, dan tanah yang berada di atas lempengan pun ikut terbelah. Seiring dengan waktu, belahan tanah itu rapat lagi, tapi jejaknya masih tertinggal hingga sekarang. Nah, jejak belahan itulah kira-kira apa yang disebut dengan Patahan.

Terdapat beberapa patahan di kawasan yang mengelilingi Bandung, dan yang paling terkenal diberi nama Patahan Lembang, yang membentang dari kaki gunung Tangkubanparahu hingga ke Pantey Selatan Jawa Barat yang berada di kawasan Jampang, Sukabumi, serta membentang ke arah Pantey Utara yang berada di kawasan Eretan, Subang. Bila Patahan Lembang yang sedang tidur itu tiba-tiba 'nguliksik' karena secara alamiah ingin berganti posisi tidur, maka gerakannya akan terasa sebagey gempa.

Aku benar-benar hawatir, pada suatu hari Patahan Lembang itu ngigow, lalu mencaci maki orang-orang yang busuk dan kemaruk, maka bencana dan musibah tak tertanggungkan akan terjadi, seperti ketika Krakatow bukan lagi kentut, namun berak dan marah.

Maka puisi, prosa, esay, atau apapun yang bisa disebut sastra, yaitu media pembelajaran, harus memiliki keberpihakan pada dunia pedagogik dan edukatif, atow apa yang disebut dengan falsafah tetralogi pendidikan butir ‘plesetan’: Ing Wardiman Djojonegoro (sastra mesti membuat negara ikut jaya).

Sisa ledakan Gunung Sunda, kemudian menjadi kaldera besar, dan lambat laun menjadi danow besar karena airnya mendingin. Kawah di danow itu tidak aktif lagi. Magma yang masih mau keluar dari bekas Gunung Sunda, beralih ke celah yang lebih kecil, dan membentuk gunung baru di kawasan setengah Utara. Gunung baru yang kecil itulah, yang kini disebut dengan Tangkubanparahu.

Sekira 3500 tahun yang silam, kaldera besar yang kemudian menjadi danow raksasa itu, mengalami kebocoran melalui sebuah celah, sehingga airnya perlahan mengalir menuju laut di sebelah utara. Tanah di sekitar aliran air danau itu lambat laun mengeras, dan itulah yang kemudian disebut dengan sungey Citarum.

Kaldera yang sudah mengering kemudian tampak jejaknya, mengerucut ke arah bawah secara landey, hingga bila dilihat dari atas, akan tampak seperti wajan, yang kadang wajan itu disebut dengan cekungan. Setelah danow purba benar-benar mengering, wajan besar itu kemudian dihuni oleh manusia yang sekarang disebut Urang Sunda. Dulu mah, urang Sunda itu disebut urang Ukur, karena Bandung yang sekarang, pernah diberi nama Tatar Ukur, dengan pemimpinnya yang kesohor bernama Dipati Ukur. (Bersambung).

Jumat, 04 Juni 2021

KABELEJOG ASIH - Bagéan 13

Yasana Queen Erni

13

Lamun Si Sofia teu manggihan di tempat nu dijangjikeun, perlu kitu, dipentog sakalian... ka tempat gawéna. Lamun perlu, pentog  ka imahna. Teu paduli. Batan teu bérés-bérés, mending sakalian. Rék pait, rék amis, éta mah hasilna. Haté anu tagiwur, ngimbas ogé kana cara ngajar. Asa jadi gampang kasinggung. Teu kaop aya budak nu kurang merhatikeun, kacarékan. Sadar sih, teu meunang kitu. Teu profésional. Tapi, kumaha atuh, da teu bisa disumput-sumput, geuning.

Barudak ukur bisa caricing jeung arolo-hok waktu Si Jéjén disentak tarik pisan, gara-gara ngélég waé jeung si Sumarna. Tara-tara kuring suntak-sentak. Tungtungna nu penting, masalah kudu buru-buru diréngsékeun. Barudak siga anu teunggar kalongeun. Kuring asa jadi handeueul. Tuluy ménta hampura, geus suntak-sentak, sora dileuleuyan. Si Jéjén jadi lunguh, teu poréngés teuing.

Waktu anu ditunggu-tunggu datang ogé. Waktuna bubar sakola. Biasana, lamun karék bubar, kuring sok rajeun gogonjakan heula jeung babaturan sakantor, tapi kuring positif rék ngadagoan Si Sofia Foréver, di tempat anu geus ditangtukeun. Jadi ayeuna mah, moal sumpang-simpang heula, moal loba basa-basi.

Geuleuyeung, motor diarahkeun ka tem-pat anu ditangtukeun. Rada deg-degan ogé sih, sabenerna mah. Tapi anu didagoan teu hol waé. Satengah jam ngadagoan, can lol kénéh waé. Beuheung geus sosongéteun. Sajam, teu ngaji-rim. Dua jam, palayan ciga geus teu sabar urang kudu cengkat, soalna kaciri loba batur nu karék datang, nu teu kabagéan korsi. kuring sadar diri. Geus mayar mah, kuring ngaléos, bari mikir kudu kumaha.

Ti mimiti, kuring geus fix, moal maksa Si Sofia Foréver kudu datang. Ngan ukur hayang mecak hungkul, boga haté hanteuna. Tapi mun dipikir-pikir, teu sabar ogé. Geregeteun. Ras inget ka Si Papah, biasana mun geus waktu bubar gawé, sok nelepon. Ieu geus tilu poé, teu nelepon-nelepon. Tapi aya alusna, soalna rék aya rencana megat Si Sofia ka tempat gawéna. Kitu wé meureun, pamaksadan ayeuna mah. Kuring ngagalindeng na jero haté.

Ieu kuring babalédogan, nyampeur ka tempat gawéna. Jarak anu kira-kira dua kiloan ti réstoran tadi, teu matak dijadikeun halangan pikeun mentog Si Sofia. Pabrik bulu mata nu dituju, geus hareupeun kongkolak panon. Cenah, manéhna supervisorna.

Motor dideukeutkeun pisan kana tangkal caringin, nu aya di sisi jalan. Lumayan rada iuh. Kuring ningali jam, geus jam satengah opat. Teuing aya kénéh, boa geus balik, éta mangkeluk. Batan ngadadago, kuring inisiatip rék nanya ka satpam, nu aya di dinya. Wawanianan, kuring asup ka wilayah pabrik éta.

Tempat parkir jang motor, aya di beulah kénca pos satpam, nu kira-kira boga ukuran 3 ka 7 meter. Cét bodas jeung abu, pos satpam téh. Saenggeus deukeut, kuring uluk salam, ka satpam nu aya di dinya. Aya duaan. Maranéhna ngajarawab, anteb pisan.  

"Ada yang bisa saya bantu, Bu?" ceuk satpam nu teu maké topi. Kabaca, ngaranna Supriyatna.

"Saya mau bertemu Ibu Sofia..." ceuk kuring.

Ampir wé, rèk nyebutkeun ngaranna maké Foréver. Untung kaburu sadar.

"Sudah ada janji?" cenah, bari néangan pulpén.

"Belum, sih... Tapi ini penting," tembal kuring, nyanyahoanan.

"Kalau begitu, Ibu bisa nunggu dulu di ruangan sebelah," cenah.

Manéhna kaluar ti rohangan satpam, tuluy nitah kuring nuturkeun ka manéhna, sangkan asup ka rohangan stéril, cénah.  Sup kuring asup. Cep, angin asa nyelecep tiis pisan. Angin anu asalna tina AC. Rohangan anu ukuran-nana kira-kira 3 ka 3, ngabogaan AC, korsi pan-jang dua, méja hiji, jeung layar LCD pikeun ngabaturan tamu, nu nungguan saméméh bisa amprok. Tapi lalajoannana lain sinetron. Ieu mah profil ngeunaan pabrik bulu mata wé.

Song, kuring diasongan keretas, siga kuitansi badag, horéng eusina, kuring dititah ngeusian ngeunaan rèk ka saha, aya kaperluan naon, ti mana, teu poho kudu ditanda-tangan. Encan kudu ngeusian kuèsionèr ngeunaan pabrik éta. Duh, mun kawenangan, meni asa hayang nitah tukang loték peuntaseun pabrik, sina ngeusian kuésionér. Mani ku horéam. Mun maci, kajeun muruhan.

Panon lungleng, leungeun ngadégdég. Lapar ongkoh, napsu ka Si Sofia ongkoh, horéam ngeusian ogé. Tapi Batan kuring teu panggih jeung Si Sofia, nya kapaksa ogé digawéan. Satpam nunjukeun aqua gelas anu ngajajar na baki, nu aya luhureun méja panjang. Lumayan. Gep, kuring nyokot hiji. Sedotan bangun ngajak gelut, jeung hésé dicecebkeun kana tutup aqua. Kalah ka keplos deui, keplos deui, miley deui, miley deui. Satpam bangun seuri ditahan. Si kasebelan, mun pareng, mani asa hayang ngalungkeun galon kana awakna.

"Cobi, Bu, ku abdi," cenah, so sweet, bari nyokot sedotan anyar.

Aqua na leungeun kuring dicokot. Gabres, si sedotan tungtungna bisa ogé asup. Song, diasongkeun ka kuring.

"Makasih, Pa..." Satpam ngagelenyu. Terus nyokot gagang telepon. Curukna lincah mencétan nomer.

Kadéngé manéhna ngobrol jeung nu di peuntas. Bangunna mah, ngeunaan kuring. Kuring narik napas rada panjang. Kesel ogé.

"Maaf, Bu, Bu Sofianya lagi ada tamu, kalau Ibu berkenan, silakan Ibu tunggu."

"Berapa lama, Pak... Apa tamunya sudah dari tadi?"

"Wah, saya kurang tahu tuh Bu, tunggu saja. Kebetulan mèmang, belakangan ini Bu Sofia sibuk. Sering keluar kantor juga.

Deg.

Kuring teu genah. Keur kitu, sajorélatan panon nempo mobil nu ngaliwat rék kaluar.  Astagfirullah, apanan éta mobil Si Papah. Kuring anu keur nyedot cai, jadi kaselek. Tuluy batuk.

"Pa, itu Bu Sofia, yang ada dalam mobil itu, kan?" kuring nyarita bari cengkat.

Satpam teu kaburu ningali, ngan pas ditanyakeun ka satpam nu aya di pos ronda, enya cenah, tadi Bu Sofia indit jeung kliénna. Kuring napsu. keretas nu geus dieusian, dirames. Satpam hokcay. Nu maca pipilueun hokcay.

 

***

Kamis, 03 Juni 2021

KABELEJOG ASIH - Bagéan 12

Yasana Queen Erni 

12 

“Maaf, ini sama siapa, ya?" kitu tembal Si Sofia, maké bahasa RI. Padahal kuring nga-WA na maké basa Sunda.

Ngahaja teu ditémbal deui. Hayang nyobaan wé, lamun masih kénéh boga haté, pasti bakal rumasa. Haté sabenerna mah ateul. Hayang ngajawab deui. Tapi ditahan. Teu kungsi 2 menit, torojol deui WA na.

"Saya tidak mau melayani orang yang tidak jelas. Makasih," cenah.

Kuring panas ogé disebut jelema teu jelas. Puguh manéhna nu teu jelas mah. Nya geus ngarebut salaki batur, nya geus ngulinkeun parasaan kabéh. Mani geregeteun ka Si Sofia Foréver. Mun kawenangan, hayang ngajengut buukna. Tuluy sina ngaca. Da ceuk rarasaan mah, beungeut wani ngadu. Pédah meunang di kulit wungkul. Rada caang. Jadi katempona leuwih hurung.

Ari sugan téh, bakal aya deui WA. didago-dago téh euweuh, si kasebelan téh. Ahirna kuring kesel sorangan. Kaduhung teu dicarékan laklak dasar. Tapi, baé kétang, lain tipeu kuring jadi awéwé modél kitu. Kesanna, siga jelema nu teu meunang warahan ti indung bapa. Eumh, teu hayang teuing. Indung bapa nu sakitu mupusti étika, ngajaga agama darigama, difitnah batur.

Lantaran euweuh deui balesan, kuring boga inisiatif jang nangtukeun jadwal panggih. Éta mah, rék didatangan sukur, mun hanteu, kacida. Bari hayang apal, nepi ka lebah mana, boga haté awéwéna. Kukuring dibéré waktu, poé isukan, jam 4 soré di Réstoran tempat manéhna jeung Si Papah panggih. Kagok asong. Salila chat jeung Si Sofia, der kuring kasaréan. Hénpon masih dina leungeun.

Basa kuring lilir, katempo jandéla masih maruka. Panon poé geus mimiti ngampih. Kuring nutup-nutupkeun hordéng. Katempo mobil Si Papah aya. Hartina Si Papah aya di loténg. Keun. Kuring moal ka luhur. Hayang mecak, manéhna bakal ka handap moal.

Kuring ka dapur, niat rék dahar. Asa can kaasupan kadaharan ti isuk. Magic com tutupna muka. Pas ditingali, panci teplonna euweuh. Boraah aya sanguan. Rét ka tempat ngumbah wadah, bener wé, si panci téplon, dikeueuman. Spatula plastikna, ngilu dikeueuman. Lantaran teu kuat lapar, tungtungna kuring kokorotak néang emieh kana laci. Alhamdulillah aya hiji deui. Emieh rasa empal gentong. Sesa nu aya, tinggal bungbu sangu gorèng 2 bungkus, kornét saka-léng, ager swalow globe, kurupuk bawang anu saparapat. Ukur sakitu nu aya dina laci. Gep emieh dicokot, tuluy dipasak.

Teu kungsi lila, emieh geus asak. Saeng-geus di kana mangkokkeun jeung dibumbuan, kuring mawa emih ka ruang tipi. Celebek-celebek  dihuapkeun, bari ngalalajoan film India anu dipe-rankeun ku si Hrithik Roshan. Judulna, Mujhse Dosti Karoge. Teuing kabeneran, teuing kumaha, pas dilalajoan, naha éta film téh asa ngoconan, nyaritakeun cinta pabaliut antara si Hrithik Rosan, anu diperebutkeun ku Si Rani Mukèrjè, jeung si Kareena Kapoor. Bédana, si Hrithik nyangka anu sok susuratan jeung manéhna tèh si Kareena, padahal dina kanyataannana, éta kabohongan nu geus mangtaun-taun. Béda utak-eutik jeung masalah rumah tangga kuring.  Hayang seuri aya, rada ambek aya. Tapi emieh mah ludes.

Nepi peuting, Si Papah can turun kénéh waé. Lamun diinget-inget, salila rumah tangga jeung manéhna, asa can pernah Si Papah nepi kieu. Cuék pisan. Kuring géngsi mun kudu nyalukan. Aya untungna teu borangan teh.

Saenggeus solat, kuring nagen hareu-peun tipi nepi ka kasareannana. Hudang-hudang pas kadenge tarhim. Sora Bah Aja anu khas, karasa noélan awak sangkan cengkat. Tipi masih hirup. Gustiii, aya ku nikmat saré, bari jeung rada cinakdak gé, angger tibra. Awak karasa rada nyareri, maklum saré na korsi sofa, bari jeung teu disimbut. Dibantal gé henteu.

Bari jeung teu garenah awak, teu puguh rarasaan, kuring tetep salat, da ka saha deui curhat nu sabener-benerna mah, ari lain ka Nu Kawasa mah. Bari munajat, mun enya téa mah pareng dipanggihkeun poé ieu jeung nu ngaranna Si Sofia, muga-muga kuring sing dijembarkeun haté. Sing bisa ngomong déwasa jeung manéhna.

Rék gawé, asa horéam. Tapi tangtu em-bung kuring gé dipeunteun goréng ku atasan, masing nepi ayeuna masih kénéh jadi guru honor gé, ari masalah gawé mah, embung dianggap asal. Sok komo tanggung jawab nu kangaranan guru mah, beurat tanggung jawabna. Tapi mun eucreug dilakonan mah, kacida gedé pahalana, geus ngurus anak batur nu kacida loba, jeung rupa-rupa pasipatan.

Sora wéker ngabuyarkeun lamunan. Kuring gura-giru dangdan. Mandi gé asa beresih, asa henteu tadi téh, ari malaweung mah. Haté geus panceg, kuring kudu buru-buru indit. Rék salam ka salaki, asa wegah. Tungtungna, nulis deui waé na sacewir keretas, yén kuring indit gawé. Keretas diteundeun na luhureun meja, nu aya di kamer. Saenggeus tarapti, geuwat kuring indit ka kantor. Sieun kabeurangan.

Nepi ka kantor, kasampak geus loba anu datang. Batur bangun aranèheun ningali kuring anu tara-tara tisasari, datang kabeurangan, bari panon carindul. Kuring ukur bisa api-api teu melong. Pa Haji Tétén, duda anu resep ka kuring ti masih kènèh jaman kuring léléngohan, semu anu reuwas, tapi bangun watir. Kuring teu loba basa-basi. Geuwat ngaléos ka kelas, kasalamet-keun ku sora bél asup.