Penerbit SituSeni: QEEN
Tampilkan postingan dengan label QEEN. Tampilkan semua postingan
Tampilkan postingan dengan label QEEN. Tampilkan semua postingan

Senin, 31 Mei 2021

KABELEJOG ASIH - Bagéan 10

Yasana Queen Erni

10

 

Haté bohak. Karasa asa diturihan ku cucuk, pas ningali Si Papah seuseurian bagja jeung Si Sofia Foréver, ocon paduduaan. Bagja temenan Si Papah. Kahayang mah ieu panon bisa peureum, embung nyakséni. Tapi kuring teu mampu. Cucuk nu nanceb na dada, karasa pisan nyanyautannana, ningali eta Si Papah kajaring ku asih.

Eumh, lain kuring geuningan anu dipika-cinta téh, nu dipikanyaah, padahal lalayaran tèh geus sakitu lilana. Kuring ampir putus harepan. Sanajan haté peurih, kuring nguat-nguatkeun manèh, sangkan lancar misi nalungtik Si Papah. Ari ngan saukur motoan mah, kuat hatè tèh. Tapi mun bari kudu ngarekam ku vidéo, asa digerihan ieu haté. Terus terang, kuring teu sanggup.

Aya kana 25 menitna, nyakséni Si Papah téh. Batrè na hénpon geus ngedat héjo. Tinggal 15 persén deui. Kudu dicukup-cukupkeun, jang dokumèntasi. Haté mah geus teu kuat hayang curhat ka si Dédéh, tapi dipikir-pikir, asa éra ogé, ngabolékérkeun kagoréngan salaki sorangan. Bari can puguh si Dédéh daèkeun ngadangukeun curhatan kuring. Da kaalaman ku kuring gé, kadang horéam ngadéngékeun curhatan batur téh. Komo anu ngajak curhatna jelema ègois. Ari manéhna hayang didéngékeun, ari lagu urang ngadongéng, papaharé. Sok sedil.

Panalungtikan balik deui ka lebah juru. Si Papah cengkat. Tapi Si Sofia Foréver henteu. Bangunna, maranéhna rék papisah. Tapi kaciri Si Papah wungkul nu nangtung tèh. Tuluy ngaléos saenggeus tonggong leungeun si Papah dicium. Kuring ngatur diri, rék nempo ka mana si Papah jig na, jeung ka mana tuluyan Si Sofia. Bisi wé, Si Papah balik deui. Tapi ningali saréatna geus disun tangan mah, asa piraku rék balik deui.

Lebah jandèla réstoran, katingali mobil Si Papah ngarayap ka luar. Tapi Si Sofia Foréver teu ingkah. Sasakali manéhna nyedot jus nu tinggal satengah gelas. Sasakali ningalian jam, ngocèk-ngocék jus. Kitu jeung kitu wé.  Yakin, si Papah moal balik deui. Haté geus panceg rék ngada-tangan Si Sofia Foréver. Bisi kaburu ngaleungit. Niat mah rék ti haté ka haté wé. Ngomong nu jadi awéwé, kumaha mun kaalaman ku anak incuna.

Karék gè rék jung,  katempo aya lalaki kasép nyampeurkeun ka Si Sofia. Leungeunna ujug-ujug nyekelan pageuh pisan. Si Sofia jiga reuwas. Katempo panonna semu molotot. Tuluy maranéhna katingali paloba-loba omong. Nu lalaki katempo saeutik nahan piambekeun. Beungeut-na sasakali luak-lieuk ka sabudeureun rohangan. Kuring sigep motoan.

Duanana carengkat, kuring nuturkeun. Jarak antara kuring jeung manéhna, teu jauh teuing. Lumayan bisa ngadéngékeun obrolan, masing teu pati jelas gé.

Dina obrolannana mah, lalaki éta téh, salakina. Beu, Gusti, bener-bener kiwari tèh geuning, geus tungtung dunya. Nu geus rarabi, bogoh ka salaki batur, atawa sabalikna, malahan aya kolot, nu bogoh ka budak sorangan.

Bener geus kolot umur dunya téh. Si Sofia Foréver ngomong kasar, yén manéhna teu tarima disebut panyabab rumah tangga rengat. Jeung nyarita, yén Pa Budi mah saukur kaulinan, da teu bogoh. Manéhna dedemi Allohan, ukur bogoh ka salakina.

Deg.

Jajantung asa coplok, alatan ngaran Si Papah dibabawa. Enya, Budi saha deui atuh, ari lain Budi salaki kuring mah, anu eces tadi karék papanggih. Éta si Sofia ku wanian, nyebutkeun ngaran Si Papah ukur kaulinan. Horéng asih Si Papah téh, teu repok duanana ning. Aya puas, aya cua. Pagalo rasa tungtungna mah.

Salaki Si Sofia Foréver, teu hayang nyaho. Manéhna tiis. Si Sofia keukeuh, yén manéhna hayang nuluy jeung salakina. Kuring olohok, bari bengong. Teu bisa nanaon, ukur nempo hénpon nu batréna tinggal 4 persén deui. Kuring teu nuluykeun panalungtikan. Geus ngarasa cukup keur poé ieu. Nu jelas, masalah geus rada kaharti. Intina mah, Si Papah geus dijadikeun korban cinta. Moal jauh, pasti rék dikerud, da geuningan bogohna mah ka Si Rahman, salakina téa.  Lantaran rieut, kuring asup deui ka réstoran. Ayeuna mah kuring mesen sangu, kumplit jeung jus alpuket. Diuk pindah. Rada jauh ti nu tadi.

"Bu... Sareng saha?"

Spontan kuring ngalieuk, ka lebah kénca, ka asalna sora datang. Kuring u a eu eu, ningali Pa Irfan, salaki Néng Sari, nu dompétna katimu ku kuring téa.

"Tiasa ngiring gabung di dieu?" tanyana deui.

Kuring ukur unggeuk. Duh asa ku éra mun kaciri galow.

"Bu Néng Sari ka mana, Pa?" kuring basa-basi.

Pa Irfan teu langsung ngajawab, lantaran aya patugas réstoran. Manéhna mesen baso balung komplit. Hayang seuri aya, jadi kabita aya. Pagalo kahayang. Asa rada anéh, aya lalaki resep baso. Biasana lalaki mah jarang nu resep baso.

"Tos nyobian acan, Bu... Ngabaso balung di dieu...?" manéhna malah nanya balik.

Kuring teu ngarti, éta patanyaan sangkan kuring teu nanya Néng Sari, atawa boga maksud lain.

"Acan, Pa. Bapa mah, pasti sering sareng Bu Néng..." tembal kuring ngalempengkeun deui obrolan. Sina ngajurus kana pamajikannana.

Manèhna imut. Manis pisan.

"Ah, si ibu mah, naon wé... Da biasa istri mah sok resep barang ganyem ning," tembal Pa Irfan.

Kuring teu pati tatanya. Keur mah haté pajurawut, katuturug can dahar. leuleus nu aya. Tapi pas palayan datang mawa pesenan mah, panon jadi rada ngaburinyay. Komo pas ningali pesenan Pa Irfan mah. Baso balung. Pikabitaeun pisan. Balungna dina kastrol. Duh, éta sumsum narolol, lubér dina tulang. Gurih. Kuring neureuy ciduh. Hayang sangu, tapi kabita ku baso balung.

Pa Irfan bangun surti. Geuwat manéhna nyurungkeun kastrol eusi baso balung, jeung mangkok ka tengah méja. Terus cengkat, muru méja kasir. Singhoréng ménta mangkok kosong hiji deui. Gék diuk. Tuluy nyokot pangcapit balung, gep balung dicokot, terus diteundeun na mangkok kosong. Keduk-keduk kuah baso teh disiukkan. Song mangkok eusi baso balung jeung séndok, disodorkeun ka kuring.

Kuring olohok. Saumur nyunyuhun hélm, can pernah Si Papah merlakukeun kuring modél kitu.

 

***

KABELEJOG ASIH - Bagéan 9

Yasana Queen Erni

9

Bérés mandi jeung abdas, kuring teu langsung nepungan si Papah, tapi nerus-keun niat, rek salat heula. Teu bisa ngabibisani, pipikiran jeung cepil, rancung ku sora Si Papah jeung Nèng Sari, nu keur ngobrol. Rumasa teu husu, geus rèngsè salat, tuluy sababaraha kali istighfar. Jung nantung, léos ka dapur, rék mangnyieunkeun cikopi. Kopi Liong Bulan karesep Si Papah. Mun nyieun cikopi téh, Si Papah mah, caina kudu anu ngagogolak pisan. Ditubrukkeun kana kopi jeung gula, maké takaran anu pas, pasti hasilna nyugemakeun. Kentel jeung seungit, nepi ka ngabudah leutik.

Cikopi diasongkeun ka Si Papah. Gep tonggong leungeun Si Papah dicokot, tuluy dicium. Si Papah mani tiis. Néng Sari teu pati merhatikeun. Tapi bangunna, manéhna teu betah ogé ngalila-lila cicing di imah kuring. Teu kungsi lila, tuluy amitan. Tinggal kuring jeung Si Papah. Karaku.

"Pah... Naha telepon teu diangkat?" kuring ngahaja ngamimitian nanya.

Baé disebut teu boga kaéra gé.

"Lah, sok képo... Aya urusan," kitu cenah nyaritana.

Léos manehna ka kamer, bari ngalung-keun jékét loreng héjo tentara, ka luhureun korsi.

Kuring ukur ngarénghap. Geuwat jékét dicokot. Maksud téh rék bari nyeuseuh baju. Gep karanjang anu gigireun lawang panto kamer, nu eusina seuseuhan wungkul, dicokot. Léos ka WC. Ari kitu téa mah, aya mesin cuci téh, lumayan kabantu pisan. Teu capé-capé teuing. Kuring mimiti ngawilah-wilah jenis bahan, jeung warna, supaya teu kapupulan. Sok ijid ning, mun nyeuseuhan bari loba baju nu kapupulan téh.

Nepi ka jékét urut si Papah maké, kuring saperti biasa ngodokan sakuna. Bisi aya duit anu tinggaleun, atawa pulpén, atawa roko, naon baé... Pangpangna mah, bisi duit kaseuseuh. Gep téh, leungeun karasa nyabak keretas. Susuganan wé duit gedé. Lumayan jang résiko dapur. Maklum awéwé mah, sok kudu rajin beberesih. Apanan geus jadi carita, da salaki mah, sok boga duit, boga lalakonna.

Tapi keretas nu ieu mah, béda kandelna. Lain, lain duit. Kuring rusuh ngadudut. Bener wè, lain duit. Tapi keretas beureum leutik, modél kupon. Teu ringsek, tapi teu rapih ogé. Geus ngalipet. Pas dibuka... Gustiiiii, geuningan karcis bioskop urut lalajo tadi peuting. Pantesan atuh teu diangkat telepon ti kuring, da meureun keur sosonoan jeung Si Sofia Foréver. Meureun lamun diangkat, bakal kadéngé sora soun-systemna.

Tapi, angger wé, dasar kudu kapanggih, nya kapanggih sok sanajan disumput-sumput gé. Kuring ambek, getih asa langsung nyebrot kana sirah. Lumayan jangar.

Cipanon teu bisa ditahan. Jebol.

Kuring nempo deui kana karcis. Tétéla peuting tadi. Karcis bioskop dua siki, ngalipet. Lalajo di 21 BIP. Beuuuu, jeung jauh bobogohan-nana gé. Mani teu tanggung. Awak ngadégdég. Cucian geuwat diasup-asupkeun kana mesin cuci. Geus ngatur mesin cuci mah, kuring leumpang bari leuleus pisan. Tuur karasa lungse, euweuh tangan pangawasa. Geuwat kuring moro Si Papah. Tapi édas, si Papah kasampak keur maju-keun deui mobil. Kuring geumpeur. Niat rék nuturkeun si Papah. Rék nalungtik ka mana jigna.

Naha ari gogoda keur rusuh, helm gé ngadadak hésé kapanggih. Biasana aya na spion motor. Ari ayeuna, jadi euweuh. Kuring panik. kokotéténgan néangan sakadang hélm. Ahirna kapanggih, gigireun paragi neundeun payung.

Bakating ku rusuh, make tiung gé saaya-aya wé. Geus ngoncian imah, motor distarter, belenyeng ngudag mobil Si Papah nu masih katempo kénéh bujurna. Lumayan, masih bisa dituturkeun. Tapi masing haté ambek sagedé gunung gé, kuring mawa motor bari loba istigfar, sieun cilaka pangpangna mah. Geus loba jelema cilaka, alatan ngalamun mawa kandaraan. Intina, teu pokus.

Ngahaja kuring ngajaga jarak jeung mobil Si Papah. Bisa gagal kabéh rencana, mun motor nepi ka kapanggih nuturkeun mobil manéhna. Katempo pisan ti kajauhan, Si Papah keur anteng nelepon. Dasar astahiam, mani terang-terangan ayeuna mah. Luas-léos teu puguh, tara amitan.

Tidiiiiiiddddd.

Kuring nu keur anteng ngalamun, jadi ngorénjag dilaksonan ku mobil Jazz bodas. Supirna awéwé geulis. Beungeutna arogan, bari muka kaca mobil, bari nyeuleuweung.

"Huuuhhh... ari mawa motor sing balég, atuhhhh!!!"

Kuring teu ngalayanan, da rumasa salah. Mun dilayanan gé, bakal leuwih parah, jeung bakal manjang. Jaba moal bisa ngabuntutan Si Papah. Untungna, mobil Si Papah katuturkeun kénéh. Alhamdulillah ari kitu téa mah.

Mobil mengkol ka lebaheun Asia Plaza. Kuring sigep markirkeun motor, di tempat nu bisa gancang nyakseni Si Papah. Geus nempatan posisi nu bisa nempo mah, kuring rada genah nalungtikna. Teu poho, hènpon disakuan.

Bener ogé, teu kungsi lila, katempo Si Papah norojol. Sup ka Rohangan food court anu rada mojok. Kuring teu sirikna ngeteyep nuturkeunnana. Si Papah katempo ningalian jam kana leungeun kéncana. Bangun nu geus jangjian. Beungeut jeung awak kuring, ngahaja dipin-dingan ku keretas menu nu dilaminating.

Selang 15 menit, aya awéwé ménor, nu nyampeurkeun ka Si Papah. Teu mènor teuing kétang, ngan dibandingkeun jeung kuring mah, mènoran kénéh manéhna. Umurna, kurang leuwih sarua, ngan dedegna jangkungan si éta. Keur mah jangkung, katurug-turug, maké sapatu jangkung. Matak béda kacirina. Si Papah bangun sumringah. Si Sofia téa kitu?

Kuring yakin, éta awéwé téh si Sofia téa.

Manehna sun tangan sagala rupa. Kuring anteng nempokeun kalakuan dua jelema, nepi ka ampir poho rék motoan téh. Geuwat hénpon disetel kana kamera.

Saenggeus digedéan zoom-na, rada écés ogè rupa éta awéwé téh. Cekrèk-cekrék, kuring sumanget motoan. Sababaraha adegan, hasil ogè dirékam ku poto. Waktu Si Papah nyepengan pundukna, keur uplek ngobrol, Si Papah mener-keun buuk éta awéwé. Atawa waktu biwir Si Papah diberesihan ku awéwé éta, kuring rikat motoan. Duh, peurih, Jenderal!

 

***

KABELEJOG ASIH - Bagéan 8

Yasana Queen Erni 

8

Kuring jeung Néng Sari papencrong-pencrong. Néng Sari pias, nempo ngaran anu nelepon. Kitu ogé kuring, jadi pipilueun bingung. Padahal pan ttos niat tadi gè, rék bébéja ka salaki Néng Sari. Ari ayeuna, ku lantaran kapiheulaan, kuring jadi bingung, sieun salah ngomong. Hénpon masih ngirining. Kuring méré kodeu ku halis jeung biwir. Néng Sari ukur unggeuk, pasrah. Tungtungna, kuring ngangkat telepon.

Bener wé, Pa Irfan nanyakeun pamajikan-nana. Kuring bébéja saayana, yén pamajikannana mémang aya di imah, jeung niat rék ngéndong. Pa irfan ukur nganuhunkeun. Teu loba catur. Geus narima telepon mah. Kuring ngarénghap napas. Mani asa plong pisan. Kitu ogé Néng Sari.

"Néng, ah, engké deui mah, teu kénging kitu, hawatos Si Bapa," kuring nyarita, tanpa melong manéhna.

"Sebel atuh, Tétéh, abdi téh mani asa dipenjara pisan... Bapa mah ampun."

Kuring seuri leutik.

"Néng, bilih badé leleson, sok wé tong asa asa, nya..." ceuk kuring, bari amitan rék salat, tuluy langsung saré, saenggeus panto dikoncian.

Néng Sari pipilueun. Sup manéhna ka kamer tamu. Panto dipéléngékeun saeutik. Tung-tungna tipi dipareuman, da euweuh nu lalajo. Kalebar-lebar listrik, diantep sina hurung mah. Tara biasana sih, tipi dipareuman. Tapi bisi matak ngaganggu Néng Sari.

Léos kuring ka cai, tuluy abdas. Asa kuseger. Ngahaja ari geus abdas, cai dina beungeut tara diandukkan. Cenah mah, ngarah cahayaan. Wallahu. Pas ngaliwat ka kamer tamu, kadéngé sora Néng Sari keur teteleponan, bari seuseurian di tahan.

"Néng, bilih badé natepan, mukenana aya di lomari, nyaa." ceuk kuring, bari teu ngada-goan jawaban.

Bus kuring ka kamer. Rék sujud, pasrah sumerah, curhat ka Nu Maha Asih.

Sapanjang keur curhat ka Nu Kawasa, hawar-hawar kadangu sora Néng Sari seuseurian, bari ngobrol. Sigana jeung si Robi. Rada kaganggu oge sabenerna mah, jadi kurang husu ngadoa téh. Jaba pipikiran inget ka Si Papah. Sababaraha kali kuring istigfar. Geus bérés solat, gep kana hénpon. Rék ningali WA salaki, sugan on. Haté samar rasa. Tétéla, teu on. Kuring suudzon, boa-boa keur jeung Si Sofia nu itu.

Sora Néng Sari masih kadangu, sabener-na mah alus, jadi teu tiiseun teuing imah téh. Tapi kuring teu resep, teu wè ari nyebut antipasti mah. Gep kana hénpon, jempol mencétan nomer Si Papah, susuganan diangkat. Aya ari nada sambung mah, lagu mawar bodas, nu dijadikeun ringtun. Asa beuki karasa kanyeri hate téh. Tuluy weh dihubung-hubungkeun, yén éta lagu téh, keur Si Sofia forever.  

Teu diangkat.

Tétéla, Si Papah bener-bener geus teu maliré ka kuring. Awak leuleus. Haté jeung batin, ceurik balilihan. Tungtungna cipanon gé muruluk. Kuring nyungseb kana bantal. Sieun Néng Sari apal. Teu karasa, kuring kasaréan, lilir-lilir pèdah kadenge sora tahrim. Waktu muka panto kamer, kasampak Néng Sari geus aya di ruang tamu, keur diuk bari nyo'o hénpon. Pas ngarérét, manéhna semu reuwas ningali kuring.

"Téh, kunaon èta, kuat carindul kitu?" tanyana reuwas.

"Rieut wengi téh, asa nyut-nyutan soca téh, Néng..." kuring ngawadul saeutik.

"Ka dokter, atuh, hayu atuh ku Néng dianteur." Néng Sari nawaran.

Kuring seuri, tuluy ka dapur, maksudna rèk nyieun citèh panas, jang Néng Sari. Song cai disodorkeun jeung kuèh semprong. Léos ka cai. Sabot di cai, kadangu Néng Sari bangun ngobrol. Sorana mah siga sora Si Papah. Kuring jadi kurang konsén. Mandi gè asa teu puguh. Hayang gera buru-buru manggihan Si Papah.

 

***

Kamis, 27 Mei 2021

MAWAR DARI CIHIDEUNG

Pengantar Editor

Sebagaimana lagu untuk anak-anak yang jarang dicipta oleh para pemusik, demikian juga cerita untuk anak-anak, termasuk jarang dicipta oleh para penulis. Padahal jumlah anak-anak Indonesia sangat banyak. Mereka membutuhkan bacaan yang berkualitas, untuk meningkatkan perkembangan imajinasi dan budi pekerti.

Ada lima cerita anak-anak yang ditulis oleh Queen Erni Wardhani, yang sudah dibukukan dengan juluk Boneka Kayu Atang, yang dapat mengisi kekurangan naskah-naskah yang layak baca, untuk anak-anak setingkat SD dan SMP. Naskah Mawar dari Cihideung, dimuat paling akhir dalam buku tersebut.

“Boneka untuk Atang” adalah salah satu judul cerita dalam buku ini. Cerita tersebut berhasil menjadi Cerita Favorit dalam “Lomba Cerita untuk Anak-anak” yang diselenggarakan oleh Balai Bahasa Jawa Barat pada 2017. Selamat membaca dan mengapresiasi.

 

Editor, 2017

 

Oleh Queen Erni

Di perempatan Dago, seorang wanita mengacungkan setangkai mawar merah, ketika kaca sebuah mobil sedan hitam terbuka. Tanpa kata-kata, dari dalam mobil itu, menjulur selembar uang kertas. Lalu berpindahlah bunga harum semerbak dari tangannya. Mawar merah.

“Terima kasih ...,” ucapnya sambil setengah membungkuk.

Lampu merah-kuning-hijau di perem-patan itu menyala hijau. Mobil sedan hitam itupun berlalu, bersamaan dengan mobil lain yang berimpitan.

”Kita pulang,” kata wanita itu, mengajak Tika yang sejak tadi duduk di pojokan. Jalan ramai pada setiap Sabtu sore menjelang senja.

“Ya, Ambu ...!”

Keduanya pun berjalan menuju timur perempatan. Pelan-pelan. Wajah mereka tampak cerah, seperti sore itu. Langitnya biru, dan mulai berwarna merah jingga. Bunga potong yang dijual setiap Sabtu di perempatan itu, telah habis.

“Laris bunga kita,” ujar wanita yang dituntun Tika.

“Alhamdulillah,” sahut gadis beram-but panjang, yang dikepang kuncir kuda.

“Ambu ....”

“Ya.”

“Ah, tidak.”

“Ada apa, Sartika?” tanya wanita itu. “Sepertinya ada yang ingin kaukatakan kepada Ambu.”

Gadis kecil itu menghentikan lang-kahnya. Ia menghela nafas dalam-dalam, sebelum kemudian mendongakkan kepala.

“Ambu Henteu keberatan?”

Wanita itu tersenyum setengah menahan tawa.

“Ngomong saja belum, kenapa kebe-ratan?” tanya Ambu. “Sartika punya keinginan ya?”

Gadis kecil mengangguk.

“Katakan. Mumpung Ambu sedang memegang uang banyak.”

Tika atau Sartika tampak senang. Lalu dipegangnya tangan Ambu, lebih kuat. Bagi wanita yang telah melahirkan Tika, tahu apa maksud anaknya dengan memegang kuat-kuat seperti itu. Anak yang berusia sebelas tahun. Ya, pada hari ini usia Sartika sebelas tahun.

“Tika ingin membeli buku ...”

“O, boleh. Di mana? Buku apa? Berapa harganya?”

Tika melepaskan genggamannya. Dita-tapnya wajah ambunya, yang selama ini bekerja keras, sejak ayahnya meninggal. Sehari-hari, ibu bekerja di ladang bunga  potong, milik keluarga Bu Halimah.

“Benarkah?”

“Ya, ya benar atuh. Masak Ambu bohong.”

Tika kembali memegang tangan ibunya. Lalu didekatkan ke pipinya. Lama ia diam dengan menempel-nempelkan tela-pak tangan belum keriput itu.

“Sebenarnya buku itu sudah Tika baca, Ambu.”

“Trus?”

“Tapi Tika ingin memilikinya.”

“O, kenapa?” tanya Ambu.

“Karena ceritanya bagus. Dan.. dan...”

Tika menghentikan kata-katanya. Ambu menjadi heran. Juga penasaran. Apakah buku itu sangat bagus? Sehingga Tika demikian ingin memiliki buku, yang belum disebutkan judulnya. Juga berapa harganya, serta di mana membelinya? Selama ini, ia tak pernah membeli buku. Kalau harus membacanya, meminjam ke perpustakaan sekolah, yang lumayan penuh buku. Apa karena ia ulang tahun?

“Dan apa, Sartika?”

“Tika kenal pengarangnya.”

“Hah!” Ambu terkejut bukan kepa-lang. Ditatapnya sang anak itu, tanpa berkedip. Benarkah anaknya berkenalan dengan pengarang buku yang diingin-kannya?

“Ambu marah?”

Ambu menggeleng.

“Ambu heran. Bagaimana Sartika sampai bisa berkenalan dengannya?”

Tika memegang tangan ambunya. Lalu ia menuntun ke tepi jalan, yang sudah tak seramai di perempatan Dago tadi.

“Pengarangnya, kemarin ke sekolah Tika.”

“Ooooooh....”

Anak itu bercerita, sungguh menye-nangkan bisa bertemu dengan pengarang buku cerita “Sarinah dari Hegarmanah” itu. Namun ia sedih, karena tak bisa membelinya seperti Indah Sumawinata, Luwi Iswara, dan Deddy Hidayat. Juga tak bisa meminta tanda tangan kepada pengarangnya: R Entin Wardhani.

“Tapi Tika sempat berfoto dengan-nya. Ini,” kata gadis itu seraya mengeluar-kan selembar foto yang ditandatangani pengarang buku itu.

Ambu segera memegang foto yang dipegang anaknya. Lalu mengamatinya sejenak. Senyumnya mengembang. Ia melihat betapa berseri-serinya Tika di situ. Meski kemudian ia jadi memperha-tikan pengarang wanita berkacamata itu, Entin Wardhani.

“Saha nami pengarangnya, Sartika?” tanyanya kemudian.

“Entin Wardhani....”

“Entin ... Entin Wardhani,” wanita itu mengernyitkan kening. “ Di mana tinggal-nya?”

Tika yang jadi heran sekarang.

“Tika tidak tahu. Memang kenapa, Ambu?”

“Ambu seperti mengenalnya .....Ah!” lalu ia menjentikkan jari-jemarinya. Berbunyi “ceklek”, cukup keras. Tangan Ambu memang agak kasar, karena tiap hari bekerja sebagai buruh tani menanam bunga potong, tak jauh dari rumah keluarga Bu Halimah. “Dia punya tahi lalat di dekat hidung sebelah kanan?”

Tika menggelengkan kepala. Ibunya sungguh aneh. Sampai bertanya dan menebak-nebak segala. Memangnya kalau pengarang buku itu bertahi lalat di dekat pipinya, kenapa? Sedangkan kemarin ia lebih memperhatikan wanita sebaya ibunya itu, bercerita tentang hasil karangannya. Sehingga dengan senang hati, pengarang itu datang ke sekolah-sekolah, yang meng-undangnya untuk menceritakan karangan-nya itu. Ya, cerita seorang bernama Sarinah dari Hegarmanah, yang pantang menyerah. Hidup dengan berjualan kue buatannya. Kadang dibantu oleh anaknya,  ikut berjualan keliling, setelah sekolah.

“Ya!” seru Ambu, sebelum Tika menerangkan si pengarang berjilbab, yang datang ke sekolahnya itu. “Dari namanya, ambu tebak ia Entin, teman Ambu di SD Dewi Sartika dulu.”

“Oh ...!” seru Tika kaget.

Ambu sekarang yang mencekal lengan Tika. Lalu dia melambaikan tangan untuk menghentikan Angkot hijau, yang akan menuju Jalan Merdeka.

“Ayo, sekarang kita ke toko buku, dan beli buku Entin itu!” katanya.

***

 

Tika membaca habis “Sarinah dari Hegarmanah” sampai dua kali. Ia semakin ber-keinginan untuk bertemu dengan Bu Entin Wardhani, yang ternyata memang dikenal ambunya. Sebagai teman yang satu kelas ketika sama-sama duduk di SD Dewi Sartika.

“Kamu belum juga bisa menemui Bu Entin teman Ambu itu?”

“Ya, belum, Ambu. Kan Tika sekolah, dan pulang sekolah membantu beres-beres di rumah. Ambu sendiri  bekerja di kebun bunga,” jawab Tika.

            Ambu sadar, untuk mencari Entin, pengarang itu, memerlukan ongkos naik angkot. Apalagi setelah diketahui, kalau pengarang buku temannya itu, tinggal di Bandung Selatan. Tepatnya di daerah Ciwidey. Jaraknya cukup jauh dari Cihideung.

***

Sabtu sore, di perempatan Dago, langitnya cerah. Ambu berdiri di tepi sisi kiri, dari arah Dago atas. Ia bergegas, kalau lampu menyala merah. Dengan tangannya, ia mengacungkan gladiol putih dan mawar merah. Kembang-kembang yang ia tanam, di pekarangan keluarga Bu Halimah. Keluarga yang diikuti sejak enam tahun lalu. Sehingga ia boleh tinggal di bagian kiri rumah induk, bersama Sartika.

Di pojok lampu merah, Tika masih jongkok memegang buku. Ia seperti tak mempedulikan sekeliling. Hanya sesekali mem-perhatikan ambunya yang menawarkan kembang potong, saat mobil-mobil berhenti di perem-patan itu.

Sebuah mobil biru laut berhenti. Lalu kacanya dengan lembut turun. Dan sebuah tangan melambai ke arah kiri, di mana Tika masih dengan bukunya.

“Badeee ...?” tawar Ambu ke dalam mobil itu.

Muncul wajah seorang wanita berka-camata. Ia menggeleng. “Saya mau melambai anak itu ....!” katanya.

Tak bisa tidak, Ambu mengernyitkan kening. Kenapa dengan Sartika? ”Ada apa dengan Tika...?”

“Dia ...dia ....”

“Ya, kenapa dengan Sartika?”

“Dia anak yang kemarin foto bersamaku. Dia yang sedang membaca buku saya. Saya tahu, karena sampulnya saya kenal betul.”

Ambu menarik kepalanya ke belakang. Lalu memperhatikan wanita di mobil biru laut itu. Namun belum ia mengerti yang dimaksud perempuan di dalam mobil dengan anaknya, lampu perempatan jalan menyala hijau.

Tiiiin ...!

Tika yang kaget dengan suara klakson itu, menengok. Ia melihat ambu panik di tengah mobil, yang beruntun untuk melewati lampu merah.  Hampir  saja terserempet sepeda mo-tor yang berjalan di sisi kiri mobil biru laut.

“Ambuuu ...hati-hati!”

            Ambu jatuh. Walau tidak ada kendaraan menabraknya. Tika segera meng-hambur ke arah tubuh, yang terduduk di aspal jalan.

“Ambu tidak apa-apa?” gandeng Tika. Ia menuntun ibunya yang tidak terluka.

“Ya, hanya kaget.”

“Syukurlah,” desis Tika.

Ketika keduanya sudah menepi, datang seorang wanita yang turun dari mobil biru laut. Ia segera membimbing Tika. Juga mencoba meraih tangan Ambu.

“Bu Entiiiin ...!” seru Tika.

Wanita itu tersenyum. Namun ia lebih mendahulukan anak dan ambunya itu ke tepi jalan, agar aman.

“Maaf, saya membuat ibu ini hampir celaka,” kata wanita yang tidak lain Bu Entin Wardhani.

“Tidak. Bukan .... karena ... eh! Ini Bu Entin ....” sahut Ambu tergagap.

Tika yang mulai tenang, segera teringat ambunya yang menyebut Bu Entin adalah teman sekelasnya dulu. Ketika sama-sama duduk di SD Dewi Sartika. “Ini ambu saya, Bu Entin.”

“Oh,” sebut wanita itu. Lalu mengulurkan tangan. Namun ketika tangannya dijabat ambu, ibu Tika itu memegangnya erat-erat. Kemudian ia menempelkan telapak tangan wanita yang disebut pengarang oleh Tika, anaknya.

“Entin, ini aku, Hamidah. Siswi yang kausebut pendiam tapi sering kau ajak belajar bersama, kalau ada pe-er bahasa Indonesia,” ujar Ambu.

            Wanita yang dipanggil Entin itu memajukan wajahnya. Untuk menegaskan siapa Hamidah temannya itu.

Ambu tersenyum. Lalu ia mengulurkan tangannya. Dan pelan-pelan, ia mencopot kacamata berbingkai hitam Entin. Tanpa ragu, ia mencolek titik hitam sisi kanan hidung tinggi itu.

“Henteu lepat ... kau memang yang sejak dulu pintar mengarang. Yang bisa menceritakan lebaran di rumah dinas ayahmu, di perkebunan teh itu. Ayahmu benar menyelokahkan kamu ke sekolah terbaik. Bahkan sampai ke Inggris sana....”

Tanpa berkata-kata lagi, Entin pun menubruk tubuh wanita kurus itu. Ia memeluk-nya kuat-kuat. “Ya, Allah ....”

Ambu memeluk kuat sambil mengelus-elus punggung temannya itu. Airmatanya berderai membasahi punggung baju halus Entin.

“Inilah aku, Tin...,” desis Ambu.

“Ya, ya ....”

“Ya, apa? Kautahu temanmu ini hanya seorang wanita buruh bunga potong, di Cihideung?”

Entin menepuk-nepuk dan berganti mengelus tubuh kurus itu. Ia tak bisa berkata-kata lagi.

“Sebaiknya, kita ke mobilku. Aku ingin antar Teh Midah ....”

Ambu menurut. Tika yang sejak tadi diam, bersikap sama. Mereka berjalan menuju mobil biru laut, yang terparkir di seberang perempatan Dago, yang menuju arah bawah Jalan Insinyur Juanda.

***

Ternyata pertemuan di rumah Bu Halimah tak kalah indah. Karena Entin adalah sahabat adik Bu Halimah, Herlina. Mereka pernah sama-sama tinggal di daerah perkebunan teh.

“Kamu menjadi orang hebat,” puji Bu Halimah.

“Ah, Ceu Halimah ...kudengar, Ceuceu juga menjadi pemilik kebun bunga potong di daerah sini.”

Mereka saling bercerita. Hingga akhirnya, Entin berkeinginan menulis tentang berkebun bunga potong daerah Cihideung itu.

“Ya, setuju. Teteh punya banyak cerita orang-orang Cihideung berkebun bunga potong,” sambut Bu Halimah. “Dari tempat bernama Cihideung, yang berarti air yang hitam, banyak kisahnya. Dari sinilah bunga potong seperti anyelir, sedap malam dan gladiol dihasilkan. Sehinga Bandung tetap punya nama sebagai Kota Kembang,” lanjutnya.

“Itu dia!”

Lama mereka berbincang. Namun Entin yang ditemani sopir pun berpamit. Untuk datang lagi, dan lagi. Akan mengumpulkan kisah para pemilik kebun bunga potong, yang menyebar di daerah Cihideung. Sampai kemu-dian menyebut nama Sartika.

“Aku akan meminta bantuan Tika ....”

Tika kaget.

“Ya, kamu Tika.”

“Kenapa saya, Tante ...eh, Bu Entin.”

Saat itulah Ambu atau Hamidah yang sahabat Entin, memegang tangan pengarang itu. Pengarang yang bukunya sengaja dibeli oleh anaknya, ketika ulang tahun kesebelas kemarin.

“Ijinkan dia belajar darimu Entin. Dia sudah membacanya berkali-kali bukumu yang berjudul Sarinah dari Hegarmanah itu ....”

Entin tersenyum.

“Makanya saya memilihnya untuk mem-bantu dalam penulisan kali ini,” jelas Entin. “Ia biarkan ia bercerita, sebagai anak yang hidup di Cihideung ini. Perlu Teh Midah ketahui. Ia satu-satunya anak yang bertanya dengan cerdas. saat saya berkisah buku itu di sekolahnya.”

Tika yang masih memegangi buku karangan Entin itu menunduk. Dadanya naik-turun tak beraturan. Antara bangga, bingung dan tak mengerti harus bekata apa.

“Apa pertanyaanmu kepada Tante kema-rin di sekolahmu, Tika?”

Entin sengaja menyebutkan dirinya Tente kepada Tika. Biar membuat Tika merasa dekat, dan tidak gugup. Kalau pengarang di hadapan-nya adalah sahabat ibunya yang dipanggil Ambu.

“Kenapa judulnya Sarinah dari Hegar-manah....”

Entin menjentikkan jarinya. Bunyi cukup keras. Persis seperti jentikan ambu.

“Teh Midah, dulu kita berdua sering melakukan itu, bukan? Kalau kita berdua setuju untuk belajar bersama ....”

Ambu tertawa.

“Dan ....” potong Ambu.

“Untuk pergi ke perpustakaan Kota!” sambung Entin meriah suaranya.

Tika merasa senang sekali. Ia seperti mimpi. Apalagi melihat ambu yang wajahnya berseri-seri. Belum pernah ia menemukan wajah ibunya yang amat cerah. Ditambah kata-kata yang membuat dadanya ingin meledak.

“Aku tidak bisa mengarang sehebat kamu, Entin. Padahal dulu kamu orang yang paling memujiku. Meskipun kuminta jangan di depan teman-teman,” ungkap Ambu. Suaranya serak, menahan isak tangis. “Tapi sekarang pun tetap bangga. Karena aku merasakan Sartika menuruni darahku. Mudah-mudahan ia menjadi mawar yang mengharumkan ....”

Entin Wardhani mengangkat tangannya tinggi-tinggi secara terbuka. Disaksikan oleh Bu Halimah yang matanya berkaca-kaca.

 

***